Astropejzaże

Księżyc nie bardzo był skory do współpracy. Zasłaniał się szczelnie chmurami. Poszczególne fazy całkowitego zaćmienia nie były widoczne. Niebo rozjaśniło się na kilkanaście minut dopiero podczas maksymalnej fazy zaćmienia. Dobrze, że trwała aż 1 godz. i 43 minuty, bo przy tak dużym zachmurzeniu trudno byłoby uwiecznić na fotografii cokolwiek. Przejaśniło się także na kilka minut podczas końca całkowitego zaćmienia oraz dosłownie na chwilę, gdy cień Ziemi opuszczał tarczę naszego naturalnego satelity. Następne tak długie zaćmienie będzie można podziwiać w 2132 roku. Może wtedy aura będzie bardziej łaskawa
Zdjęcia: Canon 600d , SW 150/750, montaż HEQ5 PRO.

Słońce nie traci swojej aktywności. Grupy plam wyglądają coraz bardziej okazale. Straszą rozbłyskami i być może dojdzie do koronalnych wyrzutów masy. Grozić to może powstaniem potężnej burzy magnetycznej, która grozi między innymi zakłóceniami w łączności.

Słońce pokazuje nam kolejne grupy plam, występujących w dwóch regionach. Nasza dzienna gwiazda jest w ostatnich dniach bardzo aktywna i warto śledzić jej oblicze.

Słońce chwali się dość dużą plamą. W upalny dzień trudno jednak o spokojną atmosferę i co za tym idzie ręczne „złapanie” ostrości w newtonie. Zachodzącą dzienną gwiazdę ostatecznie przysłoniły drzewa. Trudno było się oprzeć wykonaniu kilku ujęć, łącząc plamę i gałęzie drzew w jedno zdjęcie.

Balkonowy „strzał” w kometę C/2015 V2 (Johnson). Powietrze po gorącym dniu było mało przejrzyste. Temperatura matrycy Canona także wysoka, ale najważniejsze, że w miejskim oświetleniu, w którym nawet filtr nie daje rady, kometa wędrująca przez gwiazdozbiór Wolarza, została uchwycona.

Dni podczas których jest bezchmurne niebo coraz mniej. Warto jednak chociaż na chwilę oderwać się od trosk codzienności i odkurzyć teleskop w poszukiwaniu tak odległych od nas obiektów. Na zdjęciu próba uchwycenia dwóch galaktyk w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Pierwsza z lewej to M82 (NGC 3034), zwana Cygarem. Co ciekawe w zakresie światła podczerwonego jest to najjaśniejsza galaktyka, którą można obserwować na naszym niebie. Druga to galaktyka M81 (NGC 3031), która nazywana jest Galaktyką Bodego od nazwiska odkrywcy Johanna Elerta Bodego. Obie znajdują się ok. 12 mln lat świetlnych od nas. Niestety zdjęcie nie jest najlepsze. Dużo szumu, ale po tak długim okresie astrofotograficznej abstynencji i taka próbka uchwycenia nieba na matrycy aparatu cieszy.